سه ماهگی

دختر گلم پنجشنبه سه ماهه شد. و حالا دیگه قدم های کوچیکشو گذاشته توی چهار ماهگی. چقدر دوست دارم این سن شو. نمیدونم آیا همیشه به همین شیرینی و دوست داشتنی هست.

حالا دیگه ملودی عزیزم اجتماعی تر از قبل شده. بوضوح برای ارتباط برقرار کردن اشتیاق نشون میده. مثل موقعی که جایی تنها هست، همین که بهش سر میزنم و میرم سراغش تند و تند پروانه وار دست و پاهاشو تکون میده و صورتش غرق خنده و شادی میشه منم عاشقش میشم، پروانه ی مامان. وقتهایی که حوصله ش سر میره از صداهای خاصی که در میاره کاملا میشه فهمید.

وقتی به پشت خابیده خیلی تلاش میکنه برگرده روی شکمش هر چند هنوز موفق نشده اما اصلا ناامید نشده. کلا اتفاقهایی که پشت سرش میفته براش خیلی جالب تر از روبروش هست و وقتی روی زمین خابیده باشه 90٪ وقتها سر و چشمهاشو برمی گردونه تا بالای سرشو خوب ببینه. علاوه بر اون خیلی هم به تلویزیون علاقه داره و وقتی روشن باشه ازش چشم برنمیداره. بخصوص وقتی صحنه های روشن و رنگی پخش میشه. به صداهای اطرافش خیلی دقت میکنه و همین که صدایی به گوشش میخوره اول شروع میکنه با چرخوندن سرش منبع صدارو پیدا کنه. وقتی هم که بهش نزدیک شد چند دقیقه خیره میشه بهش و سراپا چشم و گوش میشه. آویز بالای تختشو دوست داره و موزیکشو که روشن میکنم ساکت میشه و به عروسکهای گردونش نگاه میکنه. صدا که قطع میشه چشمش رو میدوزه به عروسکها. هنوز هم خیلی آب بازی رو دوست داره و موقع شستنش آرومه و خیلی وقتها یه خنده رضایت هم روی لبهاش هست. همین دیروز که بردیمش حموم اصلا صدایی ازش در نیومد وانش رو آب کردیم و یکم نگه اش داشتیم توی وان خوشش میومد. فقط آخرش که لباسهاشو تنش میکردیم گریه کرد و کلا از اینکه آستین لباسشو در بیاریم یا دستش کنیم بدش میاد. با بقیه لباس مشکلی نداره. همیشه هم وسط کار آستین رو تو دستش میگیره و نمیذاره دستشو بیرون بیاریم

دختر گلم هنوز موهای سرش کامل در نیومده و پوست سرش مشخصه. همین باعث میشه خیلی ها فکر کنن پسره!! یه تل براش گرفتم که اندازه سرش شده. باید بیرون که میریم بذارم رو سرش تا کسی شک نکنه

پاهاش قوی تر از قبل شده و خیلی دوست داره ایستاده نگه ش داریم و محکم پاشو فشار میده و نزدیک یک دقیقه ادامه میده اما بعد خسته میشه و پاشو آزاد میکنه.

وقتی بابا میاد خونه کاملا می فهمه که یه نفر جدید بهمون اضافه شده و دیگه با من کاری نداره. همه توجه ش به مسعوده و کلی براش میخنده. پنجشنبه تو خونه پیش بابا بود من که از دانشگاه اومدم در باز نشد. مسعود اومد پایین در رو باز کرد و یه صحنه خوشگل دیدم که ملودی تو بغلش بود پتو هم دورش پیچیده بود. نوک بینی دخترم قرمز شده بود و داشت سعی میکرد حیاط رو ببینه. تازه تو آسانسور که رفتیم منو دید و شروع کرد به خندیدن. فدای خنده هاش بشم نفسمه وقتی پیشم نیست همه ش تو فکرش هستم برام میشه مثل یه رویای شیرین. اینقدر بهش فکر میکنم که باورم نمیشه این رویا واقعیت داره و وقتی برم خونه میتونم بغلش کنم و حسش کنم.

این روزها عصرها میریم بنگاه دنبال خونه. اونم خوب سیاحت میکنه توی ماشین هم سریع خابش میبره. یه بار تازه از کوچه مون رفتیم توی بلوار که دیدم خوابه تو بنگاه هم معمولا ساکته گاهی وقتها ها هااا میکنه و دلش میخواد باهاش همراهی کنیم.

هنوز بیدار نشده و معمولا تا ساعت 1 میخوابه. صبح ها تا بیدار بشه دلم حسابی براش تنگ میشه بخصوص برای آوازهاش. میرم چند بار تو خواب به صورت نازش نگاه میکنم. اینقدر با آرامش خابه باورم نمیشه همین کوچولوی نازنین هست که اون صداهای خوشگلو در میاره و با همین صداهای نامفهموم تمام منظورشو بهمون میرسونه. تو خواب میشه مثل یه جوجه پنبه ای کوچولو. نازنینم هنوز هم قورباغه ای می خوابه و همیشه موقع خواب پاهاشو پرانتزی میکنه و دستهاش هم از دو طرف سرش بالا میبره. ولی چند وقته هوا سرد شده و بعد از اینکه خابید دستهاشو میارم پایین و میذارم زیر پتو. دوباره همین که هشیار بشه دستاشو برمیگردونه تو همون حالت

برای دخترم: عزیزم نمیدونی چقدر محبوب مامان هستی و هر روز عاشقترت میشم. حس میکنم قلبم روز به روز بزرگتر میشه و مهر تو بهش تزریق میشه. دنیای منی

عکسهای جدید تو پست بعدی